In 2023 zal de Koninklijke Vereniging der Baden-Powell Zeescouts van Antwerpen VZW haar 100ste verjaardag vieren!!!

​Artikel 3 van de in het Staatsblad van 14 januari 1923 gepubliceerde stichtings­akte omschrijft het doel van de nu jarige Vereniging als volgt: ..."de godsdiensti­ge, zedelijke en vakkundige opleiding der jeugd, bijzonder door en in de zeeman­schap, scheepvaart en aanverwante vak­ken te bevorderen, o.a. door het verschaf­fen van lokalen, getuig, materiële hulp en inrichting.”

Mooie en gevleugelde woorden, maar al gauw zou de werking van de Vereniging zich vrij snel gaan beperken tot het ver­werven, opbouwen en in stand houden van een eigen basis voor de Antwerpse zeescoutsgroepen. De opleiding en de scoutsactiviteiten zélf liggen al vele jaren volledig in handen van verschillende zee­scoutsgroepen.

​Kort na de oprichting sloot de Vereniging al een pachtovereenkomst af met de in­tercommunale Imalso voor huur van een terrein op Linkeroever, naast het technisch gebouw van de voetgangerstunnel (ongeveer op de plaats waar nu het “boeien- en ankerterrein” ligt). Er kwamen snel enkele gebouwtjes die dienst moesten doen als lokaal of magazijn. In 1927 kreeg de Vereniging van “Bruggen en Wegen” officieel toestemming voor oprichting van een houten staketsel met schuilhuisje en seinmast.

De Bevrijdingsfeesten 

Georges de Hasque had ook een schip in zijn bezit: deze oude loodskotter, de “Zeescout”, heeft zijn vaste stek in het Kempisch dok. Het had in die tijd een vaste schipper aan boord, wiens wedde nog enkele jaren door de Vereniging betaald werd. De zeescouts gebruikten het schip voor bv. officiële ontvangsten, vergade­ringen, cursussen e.d. In 1942 werd het oude en niet meer te herstellen schip voor de sloop verkocht. 
Ook voor de Vereniging vormden de oor­logsjaren een bewogen periode. Op 10 mei 1940 viel een bom op 30 meter van het terrein en werden daken en ruiten van de gebouwen beschadigd. Tien dagen later, bij het binnenvallen van de Duitse troepen, werd ingebroken, geplunderd en werden gebouwen en boten met kogels doorzeefd.
De eerste maanden na de bevrijding mocht de basis op Linkeroever nog niet gebruikt worden omwille van door de Duitse troepen achtergelaten mijnen en ander oorlogstuig. Antwerpen werd bestookt met V-1’s en V-2’s en het was wachten tot april 1945 eer de toestand terug veilig was.
Vanaf 1946 werden in de maand septem­ber op vele plaatsen “bevrijdingsfeesten” georganiseerd. De Vereniging sprong mee op die kar en probeerde ook wat mensen en centen te lokken met het plaatsen van een toog, enkele tafeltjes en stoelen. Ui­teraard zagen de zeescouts de zaken al gauw wat groter: in 1947 werden 50 tafels en 400 stoelen gehuurd. De op­brengst bedroeg dat jaar 21.122 frank, wat in die tijd een mooi bedrag was.

De grote verhuis

Die bevrijdingsfeesten zouden ook bij de zeescouts een jaarlijkse traditie worden. Ze groeiden uit tot de driedaagse “Scheldefestivals”, die in 1987 hervormd en herdoopt werden tot “Palingfestivals”, waaraan alle vriendenkringen en groe­pen meewerken. Zij vormen sindsdien de voornaamste bron van inkomsten voor de Vereniging.

Nog in datzelfde 1947 deelde Imalso, de eigenaar van de terreinen, mee dat in het kader van de herinrichting van het ganse Linkeroever-gebied, de Vereniging het terrein aan 'tVlaams Hoofd moest ontrui­men.
Na een aantal minder gunstige voorstel­len van Imalso te hebben afgewezen, verklaarde de Vereniging zich in 1948 akkoord om te verhuizen naar een nieuw,nog braakliggend terrein, op 300 meter meer naar het noorden t.o.v. de oude basis en 9000 m2 groot. De pacht­overeenkomst geldt voor een periode van 50 jaar. Daarenbo­ven mag ook gebruik gemaakt worden van een lagergelegen strook, 7.000 m2 groot, eigendom van Bruggen en Wegen en in reserve gehouden voor een eventuele verbreding van de Schelde. Eind 1948 werd de oude basis ontruimd, maar ondertussen was de Vereniging reeds in gang geschoten op het nieuwe terrein. Een grote botenloods verrees uit de (opgespoten) grond, en een talud werd aangelegd van het opgehoogde gedeelte tot aan de bestaande Scheldeoever.
​
De verschillende roei- en zeilboten, die tot dan nog grotendeels eigendom waren van de Vereniging, werden aan de groepen overgedragen. Ook de bouw van lokalen werd aan de diverse groepen zelf overge­laten, zodat de Vereniging zich in hoofd­zaak nog enkel zou bezighouden met het beheer van de basis en met de dingen en gebouwen die gemeenschappelijk zijn, zoals aanplantingen, wegenaanleg, nuts­voorzieningen, botenloods, steiger...

In 1980 zegt Imalso de pachtovereenkomst op. Dat betekende niet dat de zeescouts plots zonder terrein zaten, want na wat onderhandelingen koopt de Vereniging in 1982 het ganse terrein aan.
Drie jaar later, in 1983 worden enkele laaggelegen lokalen op het benedenter- rein afgebroken. Dat terrein, inclusief ge­bouwen, heeft bij springtij wel eens met overstromingen te kampen. In de plaats van de oude gebouwen komen 3 nieuwe lokalen, op een verhoogd niveau. Dat het nieuwe gebouw wat groter is uitgevallen dan het oorspronkelijke is per ongeluk.
De voorlopig laatste nieuwbouw werd gerealiseerd door de 9de groep Sus Antigoon: de meisjes kregen volwaardige ter­reinen aan de Noordkant van het terrein, dat enkele jaren later uitgebreid werd met wat extra vierkante meter grond van het achterterrein.

De toekomst

De geschiedenis van de- Vereniging is er één van vele bouwprojec­ten, noodzakelijk om al de zeescouts, jong en oud, die op zondag (en ook andere da­gen) op de basis op Linkeroever zijn, een behoorlijk onderkomen te geven. Ook het materiaal waar de verschillende groepen mee werken, kan ten allen tijde beschut staan tegen weer en ontij.

De directe toekomst van de Ver­eniging staat in het teken van een groot bouwproject: het ZAS (de Zeescoutsbasis aan de Stroom) zal in 2020 volledig af­gewerkt zijn. Om het bouwproject te volgen, klik hier.